De deur van kamer 4 waar toe. Hae twiefelde. Nao bénne of eesj de arts vraoge? Bénne in de kamer heurde hae zachte sjtömme. Hae besjloot toch mer geweun bénne te gaon. Twee verpleegsters ware aan ’t bed. Hae koosj in eesjte instantie ’t gezich van Syl neit zeen. De verpleegsters ware ’t infuus aan ’t naokieke en get aan ’t doon waat hae neit koosj zeen. De zonwaering waar aaf, ’t leich gedémp. Hae leip nao veure, aan de kanjt van de vuit van Syl. Noe koosj hae pas goud zeen wie Syl dao loug. Traone sjote in zien ouge wie hae zoug wie sjtil en benao wie dood, Syl waar. ’t Grote mesjien naeve ’t bed gouf korte piepkes, teike dat ’t bloud nog in häör aore sjtruimde en dat zuursjtóf circuleierde. De verpleegsters keke op, groetde Math mit eine korte knik. ‚Ik ben haar man, dit is mijn vrouw…’ begoosj Math. De verpleegsters knikde weier terwiel ze wiejer ginge mit de hanjelinge. ’t Zoug d’r oet esof dat allemaol vanzelf ging, zónger naodenke. ‚Ik zal de dokter zeggen dat u er bent. Hij zal er binnen een kwartier wel zijn’, zag de verpleegster mit de rooj haore. Ze haw gruin ouge, keek häöm kort mer doordringend aan. Alletwee de zusters ginge de kamer oet, en Math bleef allein achter mit Syl. De airco zoemde zach, ein geluid mit een röstige cadans. Veurzichtig ging Math korter bie Syl sjtaon. Hae pakde häör handj vas, häör lang, sjmaal vingesj vuilde sjtief aan. Hae moosj oppasse dat hae die akelige naoj van ’t infuus neit raakde. Syl waar blauw, rood en paars in häör gezich en in de hals. Math koosj zien traone neit bedwinge. Hae vuilde wie ein traon euver zien wang rolde. Miljaar.. dit koosj neit waor zeen. Ze hawwe gistermörge nog gekald euver ’t fees dat ze wólle organiseiere vanwaege häöre verjaordaag. En noe ligk ze hie. Neit waor, toch? Dit koosj neit waor zeen..